Korkular

Sosyal medyada sık sık rastlıyorsunuzdur hasta haberlerine. Kimi acil kan ihtiyacı var der, kimi ise belirli yardım kuruluşları ile ile ilgili yardım ve bağış ister.

Benim son yıllardır hastane ve belirli konularla ilgili büyük bir fobim var, o kadar ki; konuşulduğunda küt diye bayılıyorum.

Ama bilmedikleri bir şey var. O da çocukluğumun hastanelerde geçmiş olduğu.

Üzerimde yapılan onca şeyden sonra sanırım psikolojik olarak korku oluştu bende, halbuki hastanenin en cesur kızıydım zamanında.

O zamanlardan bir anı geldi aklıma.

Yine hastanede yattığım bir dönem, çocuk bölümündeyim; yan odada başka bir kız kalıyordu.

O kalp hastasıydı ve başka bir hastaneye nakledilip ameliyat olmayı bekliyordu. İkimiz de kaldığımız dönemde beraber zaman geçiriyorduk. Hemşireler bize frizbi vermişti sessiz olmak koşuluyla oynamamıza izin vermişlerdi.

Bu anıyı annem dışında kimse bilmez. Bilen varsa da muhtemelen unutmuştur.

Ben bunu hiçbir zaman unutmadım, yaşadığım tüm zorluklar da dün gibi aklımda, bazen silmek ve unutmak istiyorum; çünkü şu anki korkularımın bunlardan kaynaklandığını biliyorum. O koridordan geçerken görmüş olduğum lösemi tedavisi gören çocuklar, test için gittiğim bir odadan gelen koku. Ne zaman ki gaz kokusu alsam orayı hatırlarım hep. Bunların hepsi belki kimine göre normal, o zamanlar alışmıştım, bana da normal geliyordu ama zamanla çıktı acısı.

Merak ederim mesela o kıza ne oldu? Nerelerde? İyi mi? Bazen bu soruları soruyorum kendime.

İnternette paylaşılan yardım paylaşımlarının bazılarının sahte olmasından ötürü insanlarda artık güven sorunu da oluştu.

Bu tarz önemli konularda nasıl bir vicdansızlıktır ki ala edilir, yalan söylenir aklım almıyor!

Hani geçen yazımda da dedim ya empati yeteneğimizi kaybetmişiz.

Artık maalesef saygı da kalmamış. Bir kişi size neden rahatsız olduğunu söylüyorsa ve siz devam ettiriyorsanız bu saygısızlıktır. Ve kimse kusura bakmasın, umarım sizin başınıza gelmez, yaşamazsınız bu yaşadıklarımı demekten usandım artık.

Gerçekten de bir insan bazı şeyleri yaşamadan anlamıyor.

Herkesin farklı farklı korkuları vardır, kimseyi yadırgamayın, Çünkü elbet o korkunun altında bir travma veya yaşanmışlık vardır.

Bu konuda tek itiraz edeceğim konu ise kedilerden, köpeklerden hatta yavrulardan korkan insanlar, bir tek onlara anlam veremiyorum. Tamam, bir travma varsa bir nebze olsun anlarım ama hayvanlara tekme savurup, onlara zarar vermek de nedir? Korkuyorsan eve kapat kendini o zaman, zira onun alanını işgal eden sensin!

Son günlerde Bodrum’da hayvanları zehirlemeye başladılar yine, aklım almıyor. Vicdan hiç mi kalmamış? Nasıl bir kin bu? Geçen ay sevdiğim köpek ölmüş, fotoğrafını gördüğümde ne kadar kötü oldum anlatamam. Neden yahu? Neden bu kadar kötüleşti insanlar? Neden bizim dünyaya ait olduğumuzu unuttular? Neden bir gün öleceğimizi, başka bir canlıya zarar vermenin yanlış olduğunu idrak edemiyorlar?

Yenin artık şu kibrinizi. Bir şeyi sevmek zorunda değilsiniz ama saygı duymak zorundasınız!

Duyarlılığımızı kaybetmeyelim, çünkü karşınızdaki canlıya saygı duymak bir erdem değildir, insanlıktır.