Analar Ağlamasın

İçimiz yandı yine tüm analar olarak. Bilir misiniz siz, bir çocuk nasıl dünyaya gelir, ne çileyle ne emekle büyür yetişir. Hayatınızı biricik yavrunuzla yada yavrularınızla şekillendirmek nedir bilir misiniz siz? Onun ağzından duyduğunuz ilk anne sözünün sizi ne kadar mutlu ettiğini tarif edebilir misiniz bana?

Yada ilk adımlarını atarken duyduğunuz sevinci birisi bana anlatabilir mi? Okula başlamasıyla yeniden hiç onunla okul hayatına geri döndünüz mü mesela? Yada her mezun olduğunda, üniversite kazanıp yuvadan uçmasındaki sevinçle karışık hüzün dolu gözyaşlarımız yanaklarımızdan süzülürken hissettiklerimizi yüreğinizde hissedebildiniz mi?

Onun her yüzüne baktığınızda kaç yaşında olursa olsun, gururla karışık sevginizin bir kat daha arttığına tanık oldunuz mu? Sizinle tartışırken dahi aslında bir şeyler öğrenmenize vesile olduğunu fark ettiniz mi yavrunuzun?

Onun canı yandığında, yahut hasta olduğunda siz kendinizi ondan daha çok hasta hissettiniz mi, yada sizin canınız daha çok yandı mı? Bilemezsiniz, ana olmadan bilemezsiniz. Bugün Fırat Çakıroğlu gibi bir yiğidimiz daha toprak oldu, diğer şehit olan yada öldürülen gençler gibi, çocuklarımız gibi.

Yine bir ananın yüreğine ateş düştü, evlatlarını kaybeden diğer analar gibi. Her ana olan bizlerin de ciğerimiz yandı. Bitmedi sağ sol davası, alevisi kürdü, çerkezi, lazı. Hepimiz kardeşiz aslında… Her bu dünyadan göçen yavrucaklarla birlikte ocaklar da sönüyor, analar kül oluyor.

Yapmayın, etmeyin, aldığınız her can için elbet bir bedel ödersiniz bu dünyada. Kavgayla değil, sevgiyle sorunları çözümleyin. Zaten yaradan hepimizi tek tip yaratmaz mıydı, aynı düşüncede olmamızı isteseydi, sorarım size?

Sevgiyle…